Zo was ik gevraagd om kandidaat gemeenteraadslid te worden, een taak die hier in Frankrijk zeer serieus wordt genomen. Ondanks dat (vond ik vooral zelf) mijn Frans niet toereikend genoeg is en ondanks dat weinig mensen mij kennen in de gemeente (ligt verspreid over zo’n 20 km2) was het een nek aan nek race waarin ik bijna met de overwinning naar huis ging. Bijna want mijn meiske Janna gooide roet in het eten………
Tijdens de laatste dagen van mijn tournee voor de beslissende ronde viel ze van een krukje af en brak haar arm. Een zeer nare en gecompliceerde breuk, haar bovenarm was volledig doormidden in een schuine breuk. En ook al was de geur van de overwinning zo zoet en bijna tastbaar, mijn moederhart en instinct waren toch groter. Dus op naar het kinderziekenhuis in Limoges (zo’n 200 kilometer verderop) en 4 dagen aan de zijde van mijn kindje om geestelijke bijstand te verlenen. Ik heb ooit gezegd dat ik geen ambities had behalve moeder worden, dat kon ik dan nu mooi in de praktijk brengen. Mijn prioriteiten werden weer even heel duidelijk gesteld en met liefde heb ik mijn plek in de gemeenteraad aan me voorbij zien gaan. Over zes jaar wacht me weer een kans, nu al is me gevraagd om ook dan weer mee te dingen naar een plekje. En tegen die tijd hebben mijn dochters me wat minder nodig (ze zien me dan waarschijnlijk liever gaan dan komen, haha) en is hier het gebouw ook wel een beetje klaar.

Grote meisjes…………
Vandaag alweer 1 Juni, de dag waarop ik acht jaar geleden rond deze tijd de meisjes op de wereld zette, de dag waarop ons leven voorgoed veranderde en natuurlijk de dag waarop de dames eindelijk mochten karten! Met groots enthousiasme rende Mina door het huis en sprong in de auto, Janna volgde met zichtbare tegenzin, ze wist nog niet of ze überhaupt wel zou gaan karten, maar vooruit ze zou wel meegaan om te kijken………….. Aangekomen op de kartbaan waren de rollen bijna omgedraaid, Mina was stijf van de zenuwen, terwijl Janna zich gedecideerd in het pak hees en de helm op haar hoofd plantte. Slechts één tourtje hebben de dames gemaakt samen met paps, eerst maar eens even wennen aan die enorme baan en alle mogelijkheden, dit wil Patrick graag langzaam opbouwen, dus over een paar weken volgt deel twee.

Ook is de droom van Mina in vervulling gegaan (nee Sjors is nog niet langs geweest) ze mocht voortaan iedere zaterdag gaan paardrijden. Sinds enkele weken is de circusschool gedag gezegd en heeft deze plaatsgemaakt voor de nobele sport op de viervoeter. Trots als een pauw zit ze op haar Espoir, meteen al bij de eerste les draafde en galoppeerde ze in de ronde, een ruitertje in hart en nieren.
Janna stond verlangend langs de kant, eerst moeten de pinnen worden verwijderd uit haar arm, pas dan mag ze echt meedoen aan de lessen. Gelukkig mocht ze gisteren voor het eerst meestappen op een groot paard, het verschil tussen de ieniemienieponeytjes en een paard wat groter is dan jij zelf bent, is aanmerkelijk, ze was (en is) er dan ook flink van onder de indruk. Maar ook zij is bevangen door de paardenkoorts, wat is dat toch met meisjes rond de tien jaar????Borstelen, hoeven krabben, aaien, wortels voeren en dan ook nog rijden, ze zijn allebei in de gloria.

Ballet is nu ook een draagbare “last” voor Mina geworden, zeker nu dit is bevestigd door de diverse paardenkenners, van ballet ga je immers mooier rechtop zitten, je bent soepeler en leniger daar hoog boven op die rug. Dus de uitvoering die komend weekend op stapel staat, is wel eens waar nog niet helemaal in de armen gesloten, maar wordt inmiddels gedoogd als noodzakelijk kwaad……… Janna kijkt ernaar uit, huppelt door het huis en kan niet wachten tot de grote dag daar is.

School…………
School loopt alweer bijna op zijn einde, nog één maand en dan begint de grooooooote vakantie. Met een voorproefje van de gezelligheid van de afgelopen weken met opa en oma hier op bezoek, is de aantrekkelijkheid van alle komende gasten alleen maar vergroot. Ook was de voorjaarsvakantie aan het strand een heerlijke onderbreking, even lekker weg als gezin, gewoon uitwaaien, vliegeren en heel veel zandkastelen bouwen. En dan terugkomen en een hartsvriendin vinden op je eigen camping, Alieke werd in het hart gesloten en is nog steeds een welkome gaste. Dat beloofd wat voor de komende zomermaanden.

Voor Mina kan het niet snel genoeg daar zijn, reikhalzend kijkt ze uit naar weken van lekker haar gang gaan, even geen huiswerk, even geen pesterijen op school, gewoon even lekker niks. Janna zal ook tijdens de zomermaanden trouw blijven schrijven en oefenen, het zit in haar systeem, ze wil en zal iedere dag weer wat leren. Met een boek op schoot en een blocnote in de hand, overhoort ze zichzelf en daagt ze zich uit. Patrick mag iedere avond 10 Nederlandse woorden dicteren die ze dan foutloos probeert op te schrijven, haar Nederlands gaat dan ook met sprongen vooruit.

Mina werpt er eens een zijdelingse blik op, trekt met haar schouders en pakt er de I pad nog maar eens bij. Daarop zoekt ze dan vervolgens naar alle onbegrepen zaken en leert hele instructiefilmpjes uit haar hoofd (ook over alle levels van de Mario Nintendo spelletjes) Haar probleem is dat ze de hersens wel heeft, maar geen zin heeft om die actief aan te zetten aangaande leren op school. Daarom hebben we besloten dat ze deze zomer bijles gaat krijgen, één op één en dan b.v. in het Latijn of een andere taal die haar interesseert. Om zo misschien toch spelenderwijs en werkwoord vervoegingen en de manier van rekenen er ook in te krijgen………..

Ook denken we dat het goed is dat ze het plezier van leren en ergens in uitblinken zo kan ontdekken. Omdat ze (onder andere) graag dierenarts wil worden, heeft ze immers Latijn nodig. Anders is ze toch wel, laten we dan maar proberen om dat uit te vergroten en er zo haar voordeel mee te doen. Janna komt er wel, die vaart mee op alle deiningen. Wel proberen we ze er beiden bewust van te maken dat de band die ze delen uniek is, soms lastig, soms fantastisch, maar onlosmakend voor altijd.

De “scheiding” van wegen is onomkerend ingezet, steeds vaker gaan ze ieder hun eigen weg (wat vaker tot groots verdriet van Mina dan Janna) Voor Mina is de veiligheid van haar zus, het vangnet dat Janna heet ontzettend belangrijk, voor Janna gaat het losmaken soms gepaard met bruut geweld, ze is autonomer dan haar zuster, ze heeft veel meer behoefte aan haar eigen stukje wereld.
Gelukkig vinden ze elkaar altijd weer terug en gaan ze nog steeds samen op in hun spel. Maar het blijft iedere dag weer zoeken, iedere keer weer aftasten. Door mee te maken hoe iemand reageert als je blijft trekken, hoop ik dat Mina leert inzien dat het zo niet werkt en door Janna te leren haar gevoelens onder woorden te brengen, zijn haar bergen in het leven hopelijk verworden tot heuvels…………….

Met de komst van de meisjes zijn we ouders geworden, gaandeweg leren we de weg kenen en per dag wordt het pad weer iets duidelijker. Ook voor ons blijft het vallen en opstaan, puur op gevoel volgen wij de ingeslagen route en stappen opgewekt voort.

Genietend van het heerlijke weer, ook nu weer een vrolijke Franse groet,

Babs Mollema